Άσπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.
(Το ποίημα που ενέπνευσε τον τίτλο της ταινίας, από τη συλλογή της Κατερίνας Γώγου «Το Ξύλινο Παλτό», Εκδόσεις Καστανιώτη 1982)
Η Κατερίνα Γώγου έζησε σαν τη φλόγα του κεριού που τρεμοπαίζει, έγραψε τα οριακά της ποιήματα, πόνεσε για τους ανθρώπους γύρω της και στο τέλος έκανε μια ροκ εν ρολ βουτιά στο θάνατο ως Ιδανική Αυτόχειρας στην Αθήνα των αρχών του ’90. Την θυμούνται όσοι διασταύρωσαν τους δρόμους τους με τον δικό της, ηθοποιοί, ποιητές, πολιτικοί ακτιβιστές, σκηνοθέτες, τραγουδιστές και τραγουδοποιοί. Το κινηματογραφικό πορτραίτο της σε άσπρο και μαύρο συμπληρώνεται με ανέκδοτο οπτικοακουστικό υλικό και δραματοποιημένες σεκάνς με την ηθοποιό Λουκία Μιχαλοπούλου. Για τον σκηνοθέτη, το ντοκιμαντέρ αυτό κλείνει μία τριλογία που είχε ξεκινήσει το 2002 με το πορτραίτο της Φλέρυς Νταντωνάκη και συνεχίστηκε το 2006 με την ιστορία της γένεσης του ελληνικού ροκ. Μία σειρά πορτρέτων από οριακές προσωπικότητες που έζησαν στην πόλη της Αθήνας αποτελεί το νήμα που συνδέει τα ντοκιμαντέρ μεταξύ τους και φωτίζει το ιδιόρρυθμο αστικό τοπίο μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Το συγκεκριμένο ποίημα είναι ευθέως ρατσιστικό. Θα μπορούσε η εκλιπούσα ποιήτρια να είχε μιλήσει θετικά για τις ιδιότητες του “μαύρου”, αν ήθελε να το “αποκαταστήσει”, αντί να προσπαθεί να δημιουργήσει αρνητικούς συνειρμούς για το “λευκό”. Είναι προφανές ότι “ευλογούσε τα γένια της”, που λέει και ο λαός.