Γκρεμισμένη πύλη
και οι συνδαυλιστές, στις στολές, οργιάζουν
Έρπει το αίμα αργά
ψιθυρίζει
η Μαρία
Άδεια τα μάτια, γυαλιά
Βαθαίνει η νύχτα μέσα στη νύχτα
κλέβοντας κι άλλο σκοτάδι,
άσωστα νιάτα μ’ ένα φως στα μαλλιά
Νοσοκομεία ημίφωτα
διάδρομοι, διαχωριστικά
τάξη θανάτου, πένθιμοι σταθμοί
Θριαμβεύουν οι κυνηγοί
Οι πισίνες στους ορόφους ψηλά
κι αυτοί
χορηγοί τώρα πια με μαύρα γυαλιά
νωχελικοί μες στ’ ανάκλιντρα
Λάμπουν γυάλινοι πολιτισμοί
Με τόση νύχτα πώς μπορείς;
Με τόσα κόκκαλα ανθισμένα