Ο θάνατος ανοίγει την αυλαία:
δυο νέοι από το κέντρο μιας αυλής
κοιτάν έναν χαρούμενο δρομέα
να τρέχει προς το κέντρο της σκηνής.
Όταν η δύση πέφτει, και στο βάθος
κάθε όμορφης καινούργιας ιστορίας
αγάπης, θαυμασμού κι αυτοθυσίας,
δυο νέοι εναγκαλίζονται με πάθος,
ταυτίζεται το βάθος του τοπίου
με της ψυχής το νικητήριο δράμα·
και τότε, του αυστηρού δικαστηρίου
η σφραγίδα βροντά πάνω στο γράμμα,
που τώρα ο ταχυδρόμος τούς πηγαίνει,
κι ο θάνατος αρχίζει να πεθαίνει.
Δημοσιεύτηκε στο Δέλεαρ, τεύχος 8, 2006