(Δίχως έλεος)
Προσπαθώ να σκορπίσω τον άνεμο
τη μελαγχολία που σε κερδίζει
βασανίζομαι να διώξω τη λύπη
που μ’ αποκλείει το πρόσωπό σου.
Προσπαθώ να θυμηθώ
ν’ ανοίξω μια ρωγμή στο διάστημα
έκπληκτα μάτια να σε ιδώ.
Ονειρεύομαι την ώρα,
τον άγγελο
που θα μου ανοίξει το δικό σου χαμόγελο
τον κάμπο που θα τραγουδήσω
μαζί σου.
Τεκμήρια τρυφερά
γράμματα της χαράς
αλφαβητάρια που μοσχοβολούν
στα ράμφη των χελιδονιών.
Προσεύχομαι
χρόνια και χρόνια κάτω απ’ τον πράο
αστερισμό σου
μελετώ την οδύνη μου μέσα στη σιωπή σου
δοκιμάζω τα λόγια μου δίχως έλεος.
Γιώργος Στογιαννίδης
Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)