Σπάζω τον κώδικα της
μοναξιάς μου,
σε στέρεο έδαφος
πια δεν πατώ.
Οι ιεροί μου χώροι μ’
εκμηδενίζουν κι
αυθυποβάλλομαι σα
σκόρπια σελήνη
που δεν την αγγίζουν
νεαρές ερωμένες
(γύρω μου αιωρούνται
χίλιοι μυθομανείς)
Τα χίλια ψευδώνυμά σου
τώρα μετράω και
δεν μου ανήκει κάτι
απ’ τον κόσμο που
είχαμε μοιραστεί.
Σκληρό ναρκοπέδιο
γίνεται η ψυχή μου,
όλα θανατηφόρα, όλα
ελπιδοφόρα
όπως όταν ακόμα
ήσουν ο πηλός
και η προσμονή.
Χρυσούλα Βακιρτζή
Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)