Κοπριά, στη ρίζα της τριανταφυλλιάς είχαμε ρίξει…
Κι αυτή, τι θαύμα! Την κόπρο μετουσίωσε σ’ έκρηξη κάλλους
–φύλλα και ρόδα– με υπερούσιον ευωδιά.
Γονατιστός μπρος στην υπέροχη Ομορφιά, του κόσμου,
δεήθηκα στης Γης και τ’ Ουρανού το Φωτοδότη:
Δότη του Ονείρου! Κάνε την ύπαρξή μου –αν θέλεις–
ανθό του Απρίλη, πάνω από τη σήψη,
να ευωδιαστώ και να ευωδιάσω – πριν με φάει η Νύχτα…
