Γένεσις ποιήματος (Κωνσταντίνος Καβάφης)

Μια νύχτα που το φως τ’ ωραίο της σελήνης
στην κάμαρή μου εχύθη… η φαντασία, κάτι
παίρνοντας της ζωής: πολύ ολίγο πράγμα –
μια μακρυνή σκηνή, μια μακρυνή ηδονή –
ένα είδωμα δικό της έφερε της σαρκός,
ένα είδωμα δικό της σε κλίνη ερωτική…