Σαν ξύπνησα,
ξύπνησα μες στο δίχως ανάσα μαύρο
της κάσας. Άκουγα: άνοιγε η γη
πάνω απ’ το κεφάλι μου. Σβώλοι από χώμα
αιωρούνταν, πετούσανε πίσω στο φτυάρι.
Τ’ ακριβό κουτί με μένα, τον ακριβό
αποδημήσαντα, ανέβηκε γοργά.
Πήδησε πάνω το καπάκι, κι εγώ
σηκώθηκα κι ένιωσα στη στιγμή: τρία
σμπάρα βγήκαν απ’ το στήθος μου
και μπήκανε στων φαντάρων τα τουφέκια, που
φεύγανε, εν-δυο, πιάνοντας
μεσ’ από τον άνεμο ένα τραγούδι
με ήρεμο, σταθερό βηματισμό
προς τα πίσω.
