Μια οδύνη (Αντώνης Φωστιέρης)

Πέρ’ απ’ την ηδονή της ηδονής
Πέρ’ απ’ των πόθων των κρυφών τη δίνη
Κι από τη μέθη πίσω, μια οδύνη
Χτυπάει το τζάμι της καρδιάς της αδειανής

Που δεν μπορεί καμιά χαρά να ηδύνει.