Τα χέρια μου στα χέρια σου,
πλεγμένα σφιχτά μη και λυθούν τα μάγια.
Καρτεράτε αισθήσεις.
Μεγαλύνετε το χρόνο του μέγιστους.
Τι υπομονή αφύσικη,
να κυλούν οι μέρες,
οι ώρες,
τα λεπτά,
να διοχετεύονται άκαρποι οι λυγμοί του κορμιού.
Τα χείλη μου στα χείλη σου.
Βαθιά απύθμενα φιλήματα.
Λιώνουν τα μέλη
και πώς να τα μαζέψω.
Λιποθυμά το δάκρυ.
Το απλώνεις στο μέτωπο.
Το πρόσωπό σου στο πρόσωπό μου.
Τι υπέροχη γειτνίαση.
Να με δεις να σε δω.
Να ξεχαστούμε στο άδυτο των βλεμμάτων μας.
Ένα φιλί στα βλέφαρα.
Αχνίζει ο πόθος στο κέντρο του λαιμού.
Αιμορραγούν οι φλέβες.
Μην αγνοείς της σάρκας την έναστρη επιθυμία.
Επιθυμεί την πλησμονή.
Το στήθος μου στο στήθος σου.
Γυμνές εύπλαστες γραμμές του κάλλους
διαγράφουν την έξαρση της ρώγας.
Το σώμα μου στο σώμα σου.
Αχρηστεύεται η φθορά των κυττάρων.
Να ενωθούν τα αιτήματα
στο μέτρο του κορμιού μου.
Αδυσώπητη ροή,
πλημμύρισε τα όρια να συνθλιβεί ο ίμερος,
να εκτιναχθούν οι απωθήσεις,
να εκραγούν οι σύνδεσμοι,
να μυηθούν επιτέλους «οι πολλές ακατανίκητες έλξεις».
Καλλιόπη Εξάρχου
Από τη συλλογή Περιπλανώμενος λόγος (2009)