κάλλιο το ᾽χα να πέθαινα στ᾽ αλήθεια·
μ᾽ αποχαιρέτησε με κλάματα πολλά
και μέσα στ᾽ άλλα μου ᾽λεγε κι αυτό:
― «Οϊμέ κακά που μας εβρήκαν πλήθια,
Σαπφώ μου! μ᾽ άθελά μου εγώ σ᾽ απαρατάω».
Και της απάντησα εγώ τότε: «Στο καλό,
πήγαινε στο καλό, κι όπου κι αν θα ᾽σαι
μη λησμονάς· γιατί πώς σ᾽ είχαμεν εδώ
ξέρεις· κι αν όχι, τα που ξέχασές τα πιο
άφησε να στα πω να τα θυμάσαι,
όσα γλυκά κι ωραία χαιρόμαστε κι οι δυο·
μενεξεδένια στέφανα έπλεκες πολλά
κι από ρόδα και κρόκο στα μαλλιά σου
βάζοντάς τα στο πλάι μου απαλά,
κι ανθοστέφανα κι άλλα δροσερά
στα τρυφερά κρεμούσες τα λαιμά σου
με λουλούδια γλυκόμορφα πλεχτά,
και με βρενθείου μυρωδιά βασιλική
έπαιρνες πλούσια κι έραινες, καλή μου,
την ομορφόμαλλη την κεφαλή,
και πάνω στο κρεβάτι μας το μαλακό
την απαλή…
των κοριτσιών τον πόθο σβούσες τον γλυκό
Σαπφώ 94 (τεθνάκην δ’ ἀδόλως θέλω)