Χιμένεθ, Χουάν Ραμόν

Ο Χουάν Ραμόν Χιμένεθ (Juan Ramón Jiménez Mantecón, 24 Δεκεμβρίου 1881 – 29 Μαΐου 1958) ήταν Ισπανός ποιητής.

Αρχικά ταξίδεψε στη Γαλλία, στην Ιταλία και στην Ελβετία, αλλά αναγκάστηκε κατόπιν να ζήσει για έξι περίπου χρόνια σε σανατόριο. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Σεβίλης, αλλά δεν τελείωσε τις σπουδές του, γιατί πήγε στις ΗΠΑ, όπου γνώρισε και κατόπιν νυμφεύθηκε τη Ζηνοβία Καμπρουμπί, μεταφράστρια του Ταγκόρ.

Τα πρώτα του ποιήματα, που εγκαινίασαν μαζί με τον ποιητή Αντόνιο Ματσάδο τη μεγάλη εποχή της ισπανικής ποίησης του 20ού αι., δημοσιεύτηκαν το 1900 με τον τίτλο «Θλιμμένοι σκοποί» και φέρουν φανερά την επίδραση του συμβολισμού. Η έκρηξη του ισπανικού εμφύλιου πολέμου (1936) τον ανάγκασε να μείνει εξόριστος στο εξωτερικό μακριά από τον αγώνα που δίχαζε την πατρίδα του και να ζήσει τον περισσότερο καιρό τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στο Πουέρτο Ρίκο. Στο έργο του διαφαίνεται μία έντονη προσπάθεια για την ιδεώδη έκφραση της σκέψης του μέσα από μία λεπτότητα ύφους και μία γεμάτη διαύγεια καθαρότητα αισθημάτων και μορφών.

Ακολούθησαν τα έργα του «Ελεγείες» και «Η εύηχος σιωπή», «Ψυχές βιολέτας», «Ρίμες», «Ισπανοί των τριών κόσμων», «Πνευματικά σονέτα», «Ο Θεός που επιθυμείται και επιθυμεί» (ελλ.μτφ. Κώστας Τσιρόπουλους, εκδ. “Αστρολάβος/Ευθύνη, 1984) το λυρικό του διήγημα «Ο Πλατέρο κι εγώ» (ελλ. μτφ. Ιουλία Ιατρίδη, εκδ. “Δίφρος”, 1956 και Κλεοπάτρα Ελαιοτριβιάρη, εκδ. “Καστανιώτη”, 2021) το «Ζώο του βυθού», «Προς άλλη γυμνότητα» (ελλ.μτφ. Κώστας Τσιρόπουλος, εκδ. “Ευθύνη, 1999) και άλλα.

Τιμήθηκε το 1956 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.