Μάστορα, Ευτυχία Γερ.

Η Ευτυχία Γερ. Μάστορα (Παπαγεράσιμου), γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτρα από γονείς Παξινούς, τον Γεράσιμο Μάστορα (Παπαγεράσιμου) και την Ελένη Διαλέτου (Μάκη).
Πέρασε στους Παξούς τα μακρά καλοκαίρια των παιδικών, εφηβικών και νεανικών της χρόνων, βιώνοντας τα ήθη, τις συνήθειες και τη ντοπιολαλιά του Νησιού.
Φοίτησε στη Παιδαγωγική Ακαδημία του Αρσακείου. Εργάστηκε ως δασκάλα στο Δημοτικό Σχολείο του Φύλλου Καρδίτσας για δύο περίπου χρόνια. Ολοκλήρωσε την επαγγελματική της σταδιοδρομία ως δασκάλα Κωφών στα σχολεία του Εθνικού Ιδρύματος Κωφών, στην Πάτρα, στον Βόλο και στην Αθήνα.

Προλογίζοντας το βιβλίο της, Παξινοί Δεκαπεντασύλλαβοι, ο δήμαρχος Παξών Σπύρος Μπογδάνος γράφει:

Μέσα από τους στίχους μεταφέρθηκε η γνώση από γενιά σε γενιά. Μέσα στους στίχους, που ο καθένας απλώνει βιώματα και εμπειρίες, φιλοσοφίες και αναζητήσεις, νοσταλγίες και μνήμες, ανταμώνουμε τους συνανθρώπους μας και διακρίνουμε πολλές φορές τον εαυτό μας. Σ’ αυτούς χρωστάμε την παράδοση, που διατηρήθηκε από στόμα σε στόμα.
Πέρα από τους επώνυμους, υπάρχουν χιλιάδες ανώνυμοι υμνωδοί, τραγουδοποιοί και ποιητάδες, που διαμόρφωσαν στιχουργήματα δεκαπεντασύλλαβα.
Η κυρία Ευτυχία Μάστορα φιλτράρισε βιώματα, θύμησες, νοσταλγίες και τις έκανε δεκαπεντασύλλαβες αναβρυτσάδες συναισθημάτων, που μας φέρνουν πίσω, σε μια εποχή που έφυγε, αλλά μέσα από τα γραφόμενά της γίνεται γνωστή στους νεότερους. Έχουν το δικό της ύφος και η ντοπιολαλιά μια ξέχωρη χάρη κι ανάσυρση μνήμης.
Ξανάρχονται για να μας θυμίσουν αυτά που δεν πρέπει να λησμονάμε κι οι δεκαπεντασύλλαβοι, σαν άλλες Νόνες, μας γεμίζουν τρυφερές αναπολήσεις, γλυκές στιγμές, που κάποιοι πρωτόγνωρα βιώνουν και ζηλεύουν γιατί δεν τις έζησαν οι ίδιοι.. Είναι σπουδαίο ταλέντο να μπορείς να κάνεις τους άλλους να νοιώθουν όπως εσύ αισθάνεσαι, είναι πραγματικό κατόρθωμα να δίνεις στον άλλο την ευκαιρία να ζήσει κάτι που δεν έζησε, είναι χάρισμα θεϊκό να μεταφέρεις γνώση και θεωρώ ευλογία το να σε γνωρίζουν μέσα από το γραφτό σου λόγο.
Η κυρία Ευτυχία τα κατάφερε. Πολλές φορές με συγκίνησε, με γαλήνεψε, πολλές φορές με μετέφερε εκεί που η ίδια βάδισε, σκίρτησε η καρδιά μου στην αγωνία της, γιατί οι αγωνίες είναι κοινές για όλους και πολλές φορές τη ζήλεψα. Είναι μια βέρα Παξινιά, παράδειγμα σε όποιον θέλει να λέει πως αγαπάει τον τόπο του, είναι ένα άτομο, που εκπέμπει τις τόσες μυρωδιές του νησιού έτσι ώστε να τις οσφραίνεται και να τις απολαμβάνει κανείς όπου γης.
Για το ξεχείλισμα της ψυχής της, πούναι αυτό το βιβλίο, της είμαι ευγνώμων.