Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ενός λεπτού σιγή
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
Ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους…
Έχεις σκεφτεί, Σπύρο μου, πόσο συχνά είναι σε απόγνωση όσοι έχουν ένα χέρι να τους σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν’ ακουμπάνε την πίκρα τους,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή τους, αλλά τελικά διαπιστώνουν ότι δεν έχουν βρει τον άνθρωπό τους ενώ άλλα νόμιζαν;
Ναι, καταλαβαίνω.
Ωστόσο, σε κάποιον που δεν τρώει τίποτε, δεν μπορείς να πεις «τι αηδία ρε φίλε, τρώω κάθε μέρα κοκκινιστό και έχω βαρεθεί τη ζωή μου». Θα σου την πει άγρια, και με το δίκιο του.
Το πιάνεις το νόημα φαντάζομαι 😉
Εξάλλου, επιλογή του καθενός είναι να είναι/παραμένει με κάποιον· προφανώς, όλο και κάποιες ανάγκες καλύπτονται για να παραμένει…
Ε, ναι, αλλά έχουμε ακούσει και όσους τρώνε κοκκινιστό να γκρινιάζουν αφόρητα, ε;
Σαφώς. Αν τους κάθεται στο στομάχι, δεν τους υποχρεώνει κανένας να το τρώνε.
Ξέρεις καλά ότι συμφωνώ απόλυτα. Και, προπαντός, δεν μπορώ να ακούω γκρίνιες από τους βολεμένους αυτής της ζωής.
Το φαντάστηκα -:)
Οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, «απεγνωσμένα βολεμένοι» θα είναι και την επόμενη ζωή τους και στη μεθεπόμενη. Είναι να μη το ‘χει η κούτρα σου, που λέμε.
Sounds like you have an axe to grind. I would drop the axe and grind pepper or cinnamon. Food tastes better after that.
Ακριβώς. 🙂