…Μην με μαρτυρήσεις!
Και προπαντός να μην του πεις πως μ’ εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια
που πέρασα. Και τις κορφές που πάτησα. Και τα άστρα
που είδα. Πες τους από μένα, πες τους από τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος
είναι όμορφος!
Πριν από δυο ώρες έβλεπα ένα documentaire για τον Ταϋγετο, και η σκέψη μου -βέβαια- ήταν συνεχώς και ολοκληρωτικά δοσμένη στον Ν. Βρεττάκο.
Και, πριν από λίγο, βρήκα αναρτημένο αυτό εδώ το ποίημα… Το διάβασα, και η συγκίνηση που με κυρίευσε δεν με εξέπληξε…
Υπέροχο κι αυτό το ποίημά του, όπως όλα!
“… πες τους από τα / δάκρυά μου, / ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος / είναι όμορφος!”
Για μένα που Τον Λατρεύω, ο Ν. Βρεττάκος δεν έχει πεθάνει. Έχω την αίσθηση πως βρίσκεται ακόμη εκεί, καθισμένος σε μια κορυφή του Ταϋγέτου και γράφει…
Κι εκεί, κάποια μέρα θα πάω κι εγώ. Και θα τον συναντήσω…