Τώρα θ’ αναπαυθείς παντοτινά
Καρδιά μου κουρασμένη.
Έσβησε η πλάνη μου η στερνή
Που τη θαρρούσα αιώνια.
Έσβησε. Νιώθω καθαρά
Μέσα μου των ωραίων πλανών
Η ελπίδα μα κι ο πόθος να ’χει σβήσει.
Στάσου για πάντα. Φτάνει πια,
Το τόσο καρδιοχτύπι
Τίποτα δε φελάν τόσοι παλμοί,
Κι ούτ’ ένα στεναγμό μας
Άξιζ’ η γη. Μια πίκρα κι ανοστιά
Είν’ η ζωή. Μοναχά αυτό,
Κι ο κόσμος βόρβορος σωστός.
Γαλήνεψε τώρα. Απελπίσου
Για μια φορά υστερινή. Στη γενιά μας η μοίρα
Τη θανή μάς χαρίζει. Κι ωμή καταφρόνια
Η πλάση σού δείχνει, η δύναμη η άγρια
Που κρυφή το χαμό μας προστάζει,
Και το άδειο και μάταιο των πάντων.
Giacomo Leopardi, A se stesso (Τζάκομο Λεοπάρντι, Εις εαυτόν, μετάφραση: Θεόδωρος Μακρής)