Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
The Satrapy
C.P. Cavafy
Too bad that, cut out as you are
for grand and noble acts,
this unfair fate of yours
never helps you out, always prevents your success;
that cheap habits get in your way,
pettiness, or indifference.
And how terrible the day you give in
the day you let go and give in)
and take the road for Susa
to find King Artaxerxes,
who, propitiously, gives you a place at his court
and offers you satrapies and things like that—
things you don’t want at all,
though, in despair, you accept them just the same.
You’re longing for something else, aching for other things:
praise from the Demos and the Sophists,
that hard-won, that priceless acclaim—
the Agora, the Theatre, the Crowns of Laurel.
You can’t get any of these from Artaxerxes,
you’ll never find any of these in the satrapy,
and without them, what kind of life will you live?
(C. Cavafy, The Satrapy, translated by Edmund Keeley & Phillip Sherrad)