Πώς σας αγάπησα βαθιά, βαθύτατα στο εγώ μου,
Μπλάβα βουνά και θάλασσα μαβιά της Αττικής,
Γραμμένες κορυφογραμμές στο χάδι της αυγής,
Ακρόγιαλα που εζήσατε και ζείτε τ’ όνειρό μου.
Μαζί σας κύλησε ή ζωή, με αδέλφια στό πλευρό μου
Το Χρέος και την Αγάπη – αγάπη περισσή,
Που με το μέτωπο ψηλά, στη λάμψη τη χρυσή.
Μόχθησε, πάλεψε, πιστή στο είναι το βαθιό μου.
Πάω προς την ώρα που ο θεός θα κλείσει μου τα μάτια.
Μα θα ‘χω πάρει μέσα μου τα ολόφωτά σας πλάτια,
Την παναρμόνια, όλο ψυχή, δική σας ομορφιά,
Και θα ‘χω δώσει γύρω μου, πηγή που δε στερεύει,
Αγάπη, αγάπη όση πολύ κάθε καρδιά γυρεύει.
Αγάπη, φως ανέσπερο ζωής και θεία θωριά.