Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία,
Γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα,
Με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού
Όταν ασπρίσουν τα κόκαλά τους και τριφτούν τ’ άσπρα κόκαλα
θα ‘χουν αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι
Αν τρελάθηκαν, η γνώση τους θα ξανάρθει,
Αν βούλιαξαν στο πέλαγος, θ’ αναδυθούν,
Αν χάθηκαν οι εραστές, δεν θα χαθεί η αγάπη,
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία,
Όσους βαθιά σκεπάζουν οι στροφάδες των νερών
δεν θ’ αφανίσει ανεμοστρόβιλος,
Κι αν στρίβει ο τροχαλίας κι οι κλειδώσεις ξεφτίζουν,
Στον τροχό αν τους παιδεύουν, δεν θα τους συντρίψουν,
Στα σπασμένα τα χέρια τους θα ‘ναι η πίστη διπλή,
Κι οι μονόκεροι δαίμονες ας τρυπούν το κορμί,
Χίλια κομμάτια θρύψαλα κι αράγιστοι θα μείνουν,
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία,
Ας μη φωνάζουν πια στο αυτί τους γλάροι,
Ας μη σπάζει μ’ ορμή στο γιαλό τους το κύμα,
Εκεί που έν’ άνθι φούντωνε, δεν έχει τώρα ανθό,
Να υψώσει την κορφή του στης βροχής το φούντωμα
Τρελοί, μπορεί, και ξόδια, ψόφια καρφιά, μα ιδές,
Φύτρα των σημαδιών τους, να, σφυριές οι μαργαρίτες,
Ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί,
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.
Μετάφραση: Λύντια Στεφάνου