Το σπουργίτι (Ιβάν Τουργκένιεφ, μετάφραση: Γιώργος Χαβουτσάς)

Επέστρεφα από το κυνήγι βαδίζοντας στην αλέα του κήπου. Ο σκύλος έτρεχε μπροστά μου. Ξαφνικά, έκοψε τον βηματισμό του και προσπάθησε να περάσει απαρατήρητος, σαν να οσφραινόταν μπροστά του κάποιο θήραμα. Κοίταξα κατά μήκος της αλέας και είδα ένα νεαρό σπουργίτι μ’ ένα κίτρινο γύρω από το ράμφος και χνούδι στο κεφάλι του. Είχε πέσει απ’ τη φωλιά του (ο αέρας κλυδώνιζε δυνατά τις σημύδες στην αλέα) και καθόταν ακίνητο, τεντώνοντας αβοήθητα τα νεογέννητα φτερά του. Ο σκύλος μου το πλησίασε αργά, όταν ξαφνικά, ορμώντας από ένα κοντινό δέντρο, ένα ηλικιωμένο, μαυρόστηθο σπουργίτι έπεσε σαν πέτρα μπροστά ακριβώς από τη μουσούδα του – και αναμαλλιασμένο, παραμορφωμένο, με μια απελπισμένη και αξιολύπητη κραυγή, αναπήδησε δύο περίπου φορές μπροστά από τα δόντια του ανοιχτού στόματος του σκύλου. Όρμησε να το σώσει, κάλυψε με το σώμα του το γέννημά του… Όμως όλο το μικρό του σώμα έτρεμε από τη φρίκη, η φωνούλα του είχε γίνει τραχιά και βραχνιασμένη, έσβηνε από τον φόβο, θυσίαζε τον εαυτό του! Πόσο τεράστιος θα του φαινόταν ο σκύλος, σαν τέρας! Κι όμως, δεν αρκέστηκε στο ψηλό, ασφαλές κλαδί του… Μια δύναμη, ισχυρότερη από τη θέλησή του, το έσπρωξε από κει.

Η αγάπη, σκέφτηκα, είναι ισχυρότερη από τον θάνατο αλλά και από τον φόβο του θανάτου. Μόνο μ’ αυτήν, μόνο με την αγάπη αντέχει κανείς στη ζωή και προχωρά.

Ο Τρεζόρ μου σταμάτησε, οπισθοχώρησε. Είναι φανερό πως αναγνώρισε αυτή τη δύναμη. Έσπευσα να τραβήξω στην άκρη τον σαστισμένο σκύλο και απομακρύνθηκα γεμάτος σεβασμό. Ναι, μη γελάτε. Ένιωσα σεβασμό γι’ αυτό το μικρό, ηρωικό πουλί, για το ξέσπασμα της αγάπης του. Η αγάπη, σκέφτηκα, είναι ισχυρότερη από τον θάνατο αλλά και από τον φόβο του θανάτου. Μόνο μ’ αυτήν, μόνο με την αγάπη αντέχει κανείς στη ζωή και προχωρά.

Ἀ­πρί­λιος, 1878, Μετάφραση: Γιώργος Χαβουτσάς
Πηγή