Άνθρωπε καθημερινέ,
άνθρωπε ματωμένε,
άνθρωπε που δεν ορίζεις το φως σου.
Άνθρωπε που με βλέπεις κάθε πρωί
να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου,
άνθρωπε που ταΐζεις με ψίχουλα
τη χαρά σου,
άνθρωπε της ερημιάς,
ακατάδεχτε άνθρωπε,
ανίκητε του αιώνα!
Κι αν ακόμα κάψουν τα δάση
μαζί με τα ωδικά πουλιά,
αν ξατμιστούν τα ποτάμια
κι’ ο ήλιος πνιγεί
μες στη νεκρή θάλασσα,
αν η βροχή πλημμυρίσει
το σπίτι που δε σου ανήκει,
αν οι καρδιές καταγγείλουν
την ποίηση επί οπλοφορία
μην καλέσεις το θάνατο.
Ξέρεις πολύ από δάκρυα,
ξέρεις από πληγές,
ξέρεις από ορφάνια.
Μη ζητήσεις το θάνατο.
Περιτρέχει τη σφαίρα
άγριος θάνατος.
Περιβρέχει τις ψυχές μας
σκόνη απ’ τον όλεθρο.
Περιέχει η καρδιά μας
την αγωνία.
Έργο δικό σου ο θάνατος.
Άνθρωπε καθημερινέ
μην ξεχνάς κάθε πρωί
να μοιράζεις χαμόγελα.
Μια πληγή που χαμογελά
είναι ο κόσμος.