Καινούριο τερακότα ήταν το φόρεμά της
Και μας δέσμευε καταιγίδα ορμητική
Μαζί στην κόχη τη στεγνή, στην άμαξά της.
Σταματημένο τ’ άλογο κι εγώ κοντά της ─
Ακίνητοι στης ζεστασιάς τη θαλπωρή.
Τότ’ έπαψε η νεροποντή ─ θλίψη μεγάλη
Για μένα. Ευθύς εκείνη άνοιξε το μικρό
Πορτάκι, των προσώπων μας καθρέφτη αβρό,
Κι έφυγε. Ναι, θα την είχα φιλήσει, αν άλλη
Μια στιγμούλα είχε βρέξει. Πάει τώρ’ αυτό.