Η παιδική μου ηλικία πέρασε
και χάθηκε για πάντα μαζί με το τσίρκο
του Λεοπόλντο Φρέγκολι.
Θυμάμαι ακόμα τη θριαμβευτική άφιξη
της κλειστής άμαξας μπροστά
στα κατάπληκτα μάτια μας,
τα άλογα που περνούσαν αργά
μέσα σε σύννεφα σκόνης,
θυμάμαι τους ήμερους ελέφαντες
και τα μυστηριώδη βαγόνια.
Εκείνη την εποχή άκουσα κάποιον να ψιθυρίζει
ότι το ατμόπλοιο Ράγκβαλντ βυθίστηκε.
Από τότε, κάθε φορά που κλείνω τα μάτια βρίσκομαι ανάμεσα στους πνιγμένους.
Εκτός απ’ αυτά, τίποτε άλλο δεν είχε συμβεί
ποτέ. Σύντομα ήταν τα καλοκαίρια και οι
χειμώνες ατέλειωτοι, τα ποτάμια πάγωναν
πάντοτε νωρίς και το χιόνι έμπαινε από τα
ανοιχτά παράθυρα.
Ξέραμε ότι υπήρχε και ένα πιάνο
στην άκρη του σκοτεινού διαδρόμου,
κανείς ποτέ δεν το είδε
αλλά τις νύχτες του καλοκαιριού ακούγαμε
καθαρά το μανιασμένο χτύπημα
του τρελού στα πλήκτρα.