Κοριτσάκι, σε είδα που απόψε έκλαιγες,
καθώς η μαμά σου έπαιζε μουσική∙
τα δεκαπέντε σου, πολύ λίγα για τόσο κλάμα.
Το ξέρω, είμαστε όλοι πλάσματα
γεννημένα από ένα πανάρχαιο άγχος: τη θάλασσα∙
κι ότι η ζωή, όταν ανασκαλεύει και ξεσκίζει
την ύπαρξη μας, βγάζει από τα βάθη μας
το λίγο αλάτι απ’ όπου οι γυναίκες αποκοπήκαμε.
Όμως δεν είναι για σένα τα δάκρυα τ’ αλμυρά.
Άσε με να κλάψω μόνο εγώ, αν κάποιος
παίζει έναν σκοπό, κάποιον σκάρο λυπητερό.
Η μουσική, πράγμα βαθύ κι ανήσυχο
σαν νύχτα νοτισμένη από αστέρια,
σαν την ψυχή του.
Άσε με να κλάψω εγώ.
Γιατί εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ ν’ αποκτήσω –μ’ ακούς;–
ούτε τ’ αστέρια
ούτ’ εκείνον.
Από το βιβλίο «Antonia Pozzi, Ο θάνατος των αστεριών» (δίγλωσση έκδοση), Εκδόσεις Ενύπνιο. Εισαγωγή-μετάφραση: Άννα Γρίβα, Ευαγγελία Πολύμου.