Όταν εγώ απ’την ξερή πλαγιά
κατέβηκα, χωμένος μες στη σκόνη,
είχε πια φύγει το λεωφορείο, μακριά
με κλειδαμπαρωμένες πόρτες,
είδα να επιπλέει το νησί
εκεί στην καταχνιά, χωρίς φυλλώματα,
το νερό είδα να λαμπυρίζει
μέσα σε δέσμες
σιωπής, φωτός και απογεύματος,
είδα τα κύματα
αναμαλλιασμένα από τον άνεμο.
Το καλοκαίρι έφυγε κι έμεινε
σ’ αυτό το στιγμιαίο βλέμμα
για ολόκληρο τον επόμενο χρόνο.
Έφυγα, έμεινα, ήμουν εκεί
και τίποτα δεν είχα μαζί μου,
μήτε ψωμί, μήτε νερό,
μήτε ταγάρι με σταφύλια,
μόνο αυτό το στιγμιαίο,
απόμακρο γαλάζιο
μέσα στο χώρο, μέσα στο βλέμμα.
Licht
Als ich den verdorrten Hang
hinabstieg durch den Staub,
der Bus war weg, vorbei
mit festgeklemmten Türen,
sah ich die Insel treiben
weit im Dunst, kein Laub,
ich sah das Wasser funkeln
durch Geschlossenheiten
von Stille, Licht und Nachmittag,
ich sah die Wellen,
aufgeblättert sacht vom Wind.
Der Sommer ging und blieb
in diesem Augenblick
noch für ein nächstes Jahr.
Ich ging, ich stand, war da
und hatte nichts dabei,
kein Brot, kein Wasser,
keinen Beutel Trauben,
nur diesen Anblick,
dieses fernenleichte Blau
in Räumen, in den Augen.