Της μαμάς δεν της άρεσε
να μπαίνω στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου
μεγάλες γυναίκες κυκλοφορούν γυμνές
εσύ είσαι μικρή
Πάντα είχα περιέργεια
αλλά μπαίνοντας αισθάνθηκα άβολα:
γυναίκες όμορφες γελούσαν.
Προσπαθώντας να μη κοιτάξω
λαχταρούσα απελευθέρωση
να αφήσω τη πετσέτα μου να πέσει
να αποκαλύψω τα στήθη μου
να σχολιάσω ασημαντότητες.
Να κοιτάξω σώματα σφιχτά να λάμπουν πάνω στα πλακάκια
σιλουέτες από πεσμένα στήθη
και συσσωρευμένο λίπος.
Και τα ντουζ, αχ τα ντουζ
όταν κάποιες γυναίκες τρίβανε το σφουγγάρι ή το σαπούνι
ή χειρότερα ακόμα
τα χέρια τους
πάνω στα απόκρυφά τους.
Παρέλυα.
Γύριζα σπίτι
επαναλαμβάνοντας μου την εικόνα των χεριών τους
ανέβασμα κατέβασμα
σε εκείνα τα αιδοία
γεμάτα τρίχες.
Το έκαναν αυτό με τέτοια φυσικότητα
που ένοιωθα την ανάγκη να πάω κοντά
και να τους πλύνω προσεχτικά
όλα τα κακά του κόσμου.
Από τη ποιητική συλλογή Μια γυναίκα μόνη πάντα τραβάει τη προσοχή σε ένα μικρό χωριό. (DasKapital, Σαντιάγο 2014), μετάφραση: Σταύρος Κάσσης