Μα ποιος είπε πως εγώ πρέπει να πεθάνω; Να πεθάνω; Κι εγώ, λοιπόν, θα ’πρεπε να πάψω ξαφνικά ν’ αναπνέω, να βλέπω, να κινούμαι, να υποφέρω; […] Θα ’πρεπε να γίνω σαν και τους άλλους, ένα παγωμένο σώμα, ένα βρωμερό κουφάρι, μια σκουληκοφωλιά, μια κουταλιά σκόνη, μια χούφτα βούρκο; Είναι ποτέ δυνατό να φανταστώ για τον εαυτό μου παρόμοιο πράμα; Μπορεί ποτέ ο κόσμος να πεθάνει ξαφνικά μαζί μου; Είναι σωστό, όλα όσα φέρνω στο μυαλό και στην καρδιά, όλ’ αυτό το άπειρο μελισσουριό από σκέψεις και αναμνήσεις, από εικόνες και βάσανα να σταματήσει και να τελειώσει για πάντα; Πώς μπορώ να φανταστώ πως ο κόσμος θα εξακολουθούσε να υπάρχει, αφού δεν θα μπορώ να το σκεφθώ παρά με τη σκέψη μου;
