Έρωτα, νεαρό μου σύμβολο
Γύρισες για να μαλαματώσεις τη γη
Διασκορπισμένος στην βραχώδη μέρα
Είναι η τελευταία φορά που κοιτάω
(στης αμπολής το βάθος, πλούσιας σε ορμητικά νερά και
πένθιμης σε κόλπους)
τη φωτεινή γραμμή
Που σαν την τρυγόνα που θρηνεί
Χτυπιέται ξεχασμένη πάνω στο χορτάρι.
Αγάπη, λαμπερή σωτηρία,
Με βαραίνουν τα χρόνια που θα ʼρθουν.
Το πιστό ραβδί θα αφήσω
Στα σκοτεινά νερά
Και θα ξεγλιστρήσω δίχως λύπη.
Θάνατε, ξερό ποτάμι…
Θάνατε, αχάριστε αδερφέ,
Ίδιον με το όνειρο θες να με κάνεις
Φιλώντας με.
Το βήμα σου θα πάρω,
Και θα πηγαίνω δίχως νʼ αφήνω ίχνη.
Θα μου δώσεις την ακίνητη καρδιά
Ενός θεού, θα είμαι αγνός
Δεν θα ʼχω πια ούτε σκέψεις ούτε
καλοσύνη.
Με το μυαλό σφραγισμένο
Με τα μάτια πεσμένα στη λήθη
Θα οδηγώ την ευτυχία.
