Κούνερτ, Γκύντερ

Ο Γκύντερ Κούνερτ (Günter Kunert, 1929-2019) σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Εφηρμοσμένων Τεχνών στο Βερολίνο. Άρχισε να δημοσιεύει από το 1949. Εργάσθηκε για την τηλεόραση. Ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και το σχέδιο. Έγραψε ποιήματα, διηγήματα, ραδιοφωνικά θεατρικά έργα, λιμπρέτα, σενάρια και ένα μυθιστόρημα.

Ποιητικές συλλογές (δημοσιευμένες στη Δυτική Γερμανία): «Ανάμνηση ενός πλανήτη» (1964), «Μετεωρολογικό δελτίο» (1966), «Προειδοποίηση για τους καθρέφτες» (1970).

Αυτοσχόλιο: «Το γράψιμο δεν αφήνει κανέναν ελεύθερο, ενόσω αυτός ο ίδιος παραμένει ελεύθερος από τη ρουτίνα και την απολίθωση. Τόσο διαρκεί ένα υπόλοιπο αβεβαιότητας για κείνο που κάνει κανείς και για κείνο που τον παρακινεί. Εξουδετερώνει στην πραγματικότητα τη σεξουαλική του ανάγκη που τον χτυπάει στο μυαλό, η αποτελεί ισχυρό αντίδοτο στην αποτυχία του ως πυγμάχου. Το γράψιμο είναι η μοναδική και τελευταία αρχή, στην οποία καταφεύγει μια κατά τα άλλα χαοτική ψυχή για να βρει ασφάλεια; Είναι δικαιολογημένη ή υποψία ότι το γράψιμο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο υποκατάστατο των άλλων πραγμάτων που μας έχουν ξεφύγει και που μας ξεφεύγουν διαρκώς; Τυφλές κηλίδες, λευκά σημεία στη συνοπτική παράσταση του συγγραφέα που ζει και υπάρχει με τον τρόπο του, και που το περιεχόμενο και τη σημασία τους δεν τα αντιλαμβάνεται ούτε καν ο ίδιος».

Κριτική: «Ο Γκύντερ Κούνερτ είναι ένας ποιητής της οργής, της αντίφασης. Δεν μπορεί κανείς να διαβάσει τα ποιήματά του και να μην του δημιουργηθούν σκέψεις. Δεν έχουν ομοιοκαταληξία, ούτε στροφές και στίχους με την παλιά έννοια. Μπορεί να τα διαβάσει κανείς σαν πεζό λόγο. Γρατσουνίζουν και τρίζουν. Οι αποστάσεις ανάμεσα στις σειρές δεν έχουν ορισμένο μέτρο, ούτε χωρίζουν η ενώνουν εννοιολογικές ενότητες· ο Κούνερτ τις χρησιμοποιεί σαν μέσο για αποξένωση: Θέλουν να αναγκάσουν τον ακροατή κι ακόμη περισσότερο τον βουβό αναγνώστη να βάλει την πρόταση στη σωστή της σειρά. Η κριτική του Κούνερτ για την έποχή μας, για τη βιομηχανοποίηση, μηχανοποίηση και «απανθρωποποίηση», έχει έναν ρομαντικό πυρήνα: είναι το αιώνιο παράπονο του ποιητή για τον εκπεσμό της ανθρωπότητας από τον ίδιο τον εαυτό της. Το πιστεύω του Κούνερτ έχει ως βάση την αλήθεια ότι ο άνθρωπος είναι μόνος του. Ο ποιητικός πεζός του λόγος θέλει να δείξει την ενότητα του κόσμου μας. Γ’ αυτό δεν θέλει να είναι ούτε πολιτική ούτε τέχνη ούτε ποίηση αλλά όλα αυτά μαζί σαν όλότητα, σαν αλήθεια για τον άνθρωπο που μπορεί μεν να είναι «μόνος» του, άλλα ξέρει ότι είναι μόνος του, και ο όποιος γι’ αυτό δεν επιτρέπεται να πάψει να λέει ότι αντιδρά με οργή στην πραγματικότητα» (Κουρτ Χόχοφ).

Από το: Ochs Hannelore, «Σύγχρονοι Γερμανοί ποιητές. Γκύντερ Κούνερτ», Διαγώνιος, τχ. 3 (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 1972), σ. 242-243