Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά
κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα
Οι λέξεις (Γιώργης Μανουσάκης)
Οι λέξεις οι άγιες έχουν καταντήσει
σα βότσαλα θαμπά και λεία
Ομίχλη πέφτει (Γιώργος Ιωάννου)
Ομίχλη πέφτει πάλι απάνω μου∙
αν είναι δίπλα μου κανείς, τελείως άγνωστο.
Ύπνος (Νικηφόρος Βρεττάκος)
Πάνω στο λόφο σού ‘στρωσα πευκοβελόνες
κι έριξα πάνω τους αχτίδες ήλιου κι από πάνω
Υποθήκαι (Κωνσταντίνος Καρυωτάκης)
Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,
μπορούνε με χίλιους τρόπους.
Μόνο (Κωνσταντίνος Καρυωτάκης)
Αχ, όλα έπρεπε να ‘ρθουν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.
