Για να ξεχάσω το άπειρο,
τώρα θ’ αναπολώ
τη χρυσή μέθη του έαρος,
το κύμα το απαλό,
κι εκείνη που εβημάτιζε
σε πάρκα ερημικά,
αγάπη, ω φύλλα κίτρινα,
ω ρόδα νεκρικά.
Paul-Jean Toulet, Infini, fais que je t’oublie [Πωλ Ζαν Τουλέ | μετάφραση: Κωνσταντίνος Καρυωτάκης]