Εδώ και μήνες το χέρι μου έχει σφραγιστεί
μες σ’ ένα τενεκεδάκι. Τίποτα δεν υπήρχε εκεί άλλο από
υπόγειες σιδηροτροχίες.
Ισως και να ‘ναι μωλωπισμένο, σκέφτηκα,
και γι’ αυτό να το ‘χουνε κλειδώσει.
Αλλά σαν κοίταξα μέσα ήταν απλωμένο εκεί ήσυχα.
Μπορείς να μαντέψεις το χρόνο από αυτό, σκέφτηκα,
σαν ρολόι, απ’ τους πέντε κόμπους των δαχτύλων του
και τις λεπτές, μυστικές φλέβες.
Κείται εκεί σαν μια λιπόθυμη γυναίκα
ταϊσμένη από σωλήνες τους οποίους αγνοούσε.
Το χέρι κατέρρευσε,
ένα μικρό ξυλιασμένο περιστέρι
που κλείστηκε στην απομόνωση.
Το αναποδογύρισα και η παλάμη ήταν γερασμένη,
οι γραμμές του μοιάζαν με ίχνη κεντημένα από λεπτή βελόνα
και ραμμένα τελεσίδικα ανάμεσα στα δάχτυλα.
Ηταν χοντρό και μαλακό και τυφλό σε κάποια σημεία.
Τίποτα άλλο από ευάλωτο.
Κι όλα αυτά είναι μια μεταφορά.
Ενα κοινό χέρι – απλώς έρημο
για να ακουμπήσει κάτι
που ανταποδίδει με αφή.
Ο σκύλος αρνείται να το κάνει.
Η ουρά της παιχνιδίζει στο βάλτο για ένα βάτραχο.
Δεν είμαι τίποτα παραπάνω από μια περίπτωση σκυλοτροφής.
Της ανήκει η ίδια της η πείνα.
Οι αδερφές μου αρνούνται να το κάνουν.
Ζουν στην εποχή του σχολείου αν εξαιρέσεις τα διακριτικά
και τα δάκρυα να τρέχουν λεμονάδα.
Ο πατέρας μου αρνείται να το κάνει.
Ερχεται πακέτο με το σπίτι, μέχρι και τη νύχτα
ζει σε μια μηχανή που κατασκεύασε η μητέρα μου
και είναι καλολαδωμένος απ’ τη δουλειά του, τη δουλειά του.
Το πρόβλημα είναι
που εγώ θ’ άφηνα τις χειρονομίες μου να παγώσουν.
Το πρόβλημα δεν ήταν
στην κουζίνα ή στις τουλίπες
αλλά αποκλειστικά στο κεφάλι μου, το κεφάλι μου.
Όλ’ αυτά γίναν παρελθόν μετά.
Το χέρι σου βρήκε το δικό μου.
Η ζωή όρμησε στα δάχτυλά μου σαν θρόμβος αίματος.
Ω! ξυλουργέ μου,
τα δάχτυλα ξαναχτίστηκαν.
Χορεύουν με τα δικά σου.
Χορεύουν στη σοφίτα και στη Βιέννη.
Το χέρι μου είναι ζωντανό παντού στην Αμερική.
Ούτε ο θάνατος δεν μπορεί να το σταματήσει,
ο θάνατος στάζει το αίμα της.
Τίποτα δεν θα το σταματήσει, γιατί τούτο είναι το βασίλειο
και το βασίλειο το επερχόμενο.
Μετάφραση: Ευτυχία Παναγιώτου