Στον χρόνο των ασφοδέλων (που γνωρίζουν
Ότι σκοπός της ύπαρξης είναι το να μεγαλώνουμε)
Ξεχνώντας το γιατί, ενθυμούμενοι το πώς
Στον χρόνο των πασχαλιών που κηρύττουν
Ότι ο σκοπός του να ξυπνάς το πρωί είναι για να ονειρεύεσαι,
Ενθυμούμενες κι αυτές (κι ας μοιάζουν να ξεχνάνε)
Στον χρόνο των τριαντάφυλλων (που σαγηνεύουν
Το εδώ και τώρα με παράδεισο)
αν, η λήθη, ναι, η μνήμη
Στον χρόνο πέρα από όλα τα όμορφα πράγματα
Σε οτιδήποτε ο νους μπορεί να αντιληφθεί,
Θυμήσου ό,τι πρέπει να ψάχνεις (και ξέχασε ό,τι πρέπει να βρεις)
Και στο μυστήριο της ύπαρξης
(όταν ο χρόνος μας απελευθερώσει από τον χρόνο)
Ξεχνώντας με, θα με θυμηθεί
