Δεν είν’ άλλο στον κόσμο απ’ την έμπνευση μόνο,
μόνο αυτή ξελυτρώνει απ’ τα γήινα δεσμά,
μόνο αυτή νανουρίζει τον πικρό μας τον πόνο
και μας σώνει απ’ του Χρόνου το βαρύ τον κασμά.
Να σε βλέπω, να παίρνω τα όλα σου, όλα τα ωραία,
ναν τα λιώνω στου Στίχου τον κυλούμενο γύρο,
ναν τα κλώθω, να γίνουν πολλά, ένα, μια ιδέα,
κι απ’ της έμπνευσης όλα ραντισμένα το μύρο