Ένα ποίημα για τη χαρά.
Που λείπει.
Που δεν μπορώ να τη βρω.
Οι μέρες τσαλαβουτάνε σε βρόμικα νερά.
Οι νύχτες κυλάνε σε αδιάφορα φωτισμένες λεωφόρους.
Κόκκινα φώτα.
Πράσινα φώτα.
Κι ύστερα στο κρεβάτι να σκεπάζεσαι
με τη διάψευση της μέρας.
Αχ, ας έρθει ένα παρήγορο όνειρο.