Θρίαμβος να υπάρχεις (Έντιτ Σέντεργκραν, μετάφραση: Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη)

Τι φο­βά­μαι; Εί­μαι μέ­ρος του απεί­ρου.
Εί­μαι μέ­ρος της με­γά­λης δύ­να­μης του όλου,
ένας μο­να­χι­κός κό­σμος μέ­σα σε εκα­τομ­μύ­ρια κό­σμους,
όμοια με το πρώ­το αστέ­ρι που σβή­νει τε­λευ­ταίο.
Θρί­αμ­βος να ζεις, θρί­αμ­βος ν’ ανα­σαί­νεις, θρί­αμ­βος να υπάρ­χεις!
Θρί­αμ­βος να νιώ­θεις το χρό­νο να ρέ­ει πα­γε­ρός στις φλέ­βες
και να αφου­γκρά­ζε­σαι το σιω­πη­λό πο­τά­μι της νύ­χτας
και να στέ­κε­σαι στο βου­νό κά­τω από τον ήλιο.
Περ­πα­τώ στον ήλιο, στέ­κο­μαι στον ήλιο,
δεν γνω­ρί­ζω τί­πο­τα άλ­λο από τον ήλιο.

Χρό­νε-με­τα­μορ­φω­τή, χρό­νε-κα­τα­στρο­φέα, χρό­νε-τα­χυ­δα­κτυ­λουρ­γέ,
έρ­χε­σαι με νέ­ες ρα­διουρ­γί­ες, χί­λια τε­χνά­σμα­τα για
να μου προ­σφέ­ρεις ύπαρ­ξη
σαν μι­κρός σπό­ρος, σαν κου­λου­ρια­σμέ­νο φί­δι,
σαν βρά­χος στη μέ­ση της θά­λασ­σας.
Χρό­νε –φο­νιά– απο­μα­κρύν­σου από μέ­να!
Ο ήλιος γε­μί­ζει το στή­θος μου με γλυ­κό μέ­λι
ως τα χεί­λη
και λέ­ει: όλα τ’ αστέ­ρια κά­πο­τε θα σβή­σουν,
όμως πά­ντα θα λά­μπουν δί­χως φό­βο.

Edith Södergran, Triumf är att finnas till…

Ποιήματα