Εμείς χωρίσαμε, μα το πορτρέτο σου
εγώ πάνω στο στήθος μου φυλώ.
Πόση χαρά δίνει στ’ αλήθεια στην ψυχή μου
σαν φάντασμα, των πιο ωραίων χρόνων μας, χλωμό.
Μα να πάψω να το αγαπώ, παραδομένος
στα καινούργια πάθη, εγώ δε μπόρεσα.
Έτσι όπως ένας ναός παρατημένος μένει πάντοτε ναός,
κι ένα είδωλο γκρεμισμένο μένει πάντοτε θεός!