Απόψε πώς σιγούν όλα παράξενα
στη μοναξιά δομένα.
Έχει η γαλήνη κάτι από τα σύννεφα
τα πλανεμένα.
Το σύμπαν κυματίζει έτσι απαλότατα.
Κάποια υμνωδία πλενιέται.
Μέσ’ στην ψυχή μου μια γλυκιά κατάνοιξη
σα ναφυπνιέται.
Δεν ξέρω πια τι νάναι, τίνος μήνυμα,
τι νοσταλγία πάλι.
(Τα ξέχασα όλα, πρώτη εγώ εγκατάλειψα
τη μάταιη πάλη).
Απόψε, όπως σιγούν όλα παράξενα
μια προσδοκία με πνίγει.
Αχ, ας μη μάθω τίνος είναι μήνυμα
κι ως ήρθε, ας φύγει.