Πολύ τρομάζω μπρος στον λόγο των ανθρώπων. Τόσο
η ομιλία τους είναι πειστική:
κι αυτό λέγεται σκύλος, σπίτι τούτο, κι όσο
για την αρχή, είναι εδώ. Το τέλος, είναι εκεί.
Με τρομάζει η αίσθησή τους· με τη χλεύη
το παιχνίδι τους· όλα τα ξέρουν: τι θα γίνει, κι αυτό
που έγινε κιόλας. Βουνό κανένα δεν τους είναι θαυμαστό.
Ο κήπος τους κι ο πλούτος τους με το Θεό, ακριβώς, συνορεύει.
Θέλω να συμβουλέψω, να εμποδίσω: μένετε μακρυά.
Να τραγουδούν τα πράγματα αγροικώ με χαρά τόση!
Αγγίξετέ τα: είναι ακίνητα, μένουνε βουβά…
Μου τα έχετε όλα τα πράγματα σκοτώσει.