Ἐπλήγη ὡσεὶ χόρτος καὶ ἐξηράνθη ἡ καρδία μου.
— Ψαλμός 101,5
Ο χειμώνας κοντοζυγώνει
Αλλά της απώλειας τους πόνους
Δεν μου τους ξαναφέρνει
Δύο φορές ποιος αφήνει χρόνους;
Πέφτουν τα πέταλα των ανθών
Αλλά μιας και έχει ξαναγίνει
Αυτή η σκηνή των αποχωρισμών
Ασυγκίνητο με αφήνει.
Τα πουλιά σβήνουν απ’ τον τρόμο
Οι παλιές δυνάμεις δεν θα απολεσθούν
Μες της παγωνιάς το μαύρο κλώνο
Μιας και από καιρό θε να χαθούν
Τα φύλλα ολόγκριζα παγώνουν
Μα οι φίλοι δεν ξαναπληγώνουν
Τώρα, όπως στα παλιά
Εκείνον δίχως φίλους πια.
Ο βοριάς ίσως τα πάντα σαρώσει
Μα η αγάπη δεν μπορεί ξανά
Την καρδιά του φέτος να λαβώσει
Μιας και δεν έχει καρδιά.
Μαύρ’ είν’ της νύχτας η θωριά
Μα ο Χάρος δεν τρομάζει πια
Κείνον που πέρ’ από κάθε αμφιβολία
Περιμένει δίχως ελπίδα καμία