Πόσο μοιάζουν ετούτες οι ωραίες μορφές.
Νεαρές είν’ κι οι δυο, αν και η μια τους πολύ
πιο χλωμή και πολύ πιο σκληρή απ’ την άλλη.
Και πολύ επιφανέστερη ίσως πρέπει να πω,
από εκείνη την πρώτη που με πήρε σφιχτά
μέσα στην αγκαλιά της – τι μακάρια με κοίταξε,
τι γλυκά που τα δυο της τα χείλη γελούσαν!
Τότε ήταν θαρρώ που στο μέτωπο μ’ άγγιξαν
οι πολλές παπαρούνες που φορούσε στεφάνι
και η αλλόκοτη οσμή τους ήρθε τότε κι απάλυνε
την οδύνη την άγρια που μου τρώει την ψυχή.
Όμως λίγο διαρκεί μια ανακούφιση τέτοια·
μόνο τότε εγώ θ’ αναρρώσω εντελώς
σαν ο άλλος, ο ωχρός κι αυστηρός αδελφός
τον πυρσό του επάνω μου γείρει… Ναι, καλός
είναι ο Ύπνος, πιο καλός είναι ο Θάνατος όμως.
Και το κάλλιστο: να μην είχες ποτέ γεννηθεί.