Ψυχή μου, μην αποζητάς
αθάνατη ζωή, μα απόσωνε
ό,τι περνά απ’ το χέρι σου με κάθε τρόπο.
Άχ, να ‘ταν ο σοφός ο Χείρωνας
να ζούσ’ ακόμα στη σπηλιά του
και να μπορούσαν κάπως τα γλυκόφωνα
τραγούδια μου να μάγευαν το νού του,
ίσως και τώρα τον κατάφερνα
να ‘βγαζε, για τους διαλεχτούς, ένα γιατρό
που τις βαριές να θεραπεύει αρρώστιες,
γιατρό με τ’ όνομα, είτε γιο
του Απόλλωνα είτε του πατρός του
και θε να ερχόμουν τότε με καράβι σχίζοντας
του Ιονίου τη θάλασσα στην κρήνην Αρεθούσα
για τον Αιτναίο το φίλο μου
που βασιλιάς στις Συρακούσες κυβερνά
ήμερος στους λαούς του, δίχως φθόνο
για τους καλούς και θαυμαστός
από τους ξένους σαν πατέρας.
Σ’ αυτόν, αν έφτανα διπλή
φέρνοντας χάρη: τη χρυσή του υγεία
κι έναν ύμνο, στόλισμα των πυθικών
στεφάνων που ο Φερένικός του
νικώντας κέρδισε στην Κίρρα έναν καιρό,
πιο ξέλαμπρο θέ να ‘φτανα, λέγω, για κείνον φως
κι απ’ άστρο τ’ ουρανού
αφού περνούσε το βαθύ τον πόντο.
(Απόσπασμα από το έργο Πυθιόνικοι, βλέπε και μή, φίλα ψυχά, βίον ἀθάνατον σπεῦδε, τὰν δ’ ἔμπρακτον ἄντλει μαχανάν)