Πόσο πιο όμορφη είναι η σιωπή – η κούπα με τον καφέ, το τραπέζι.
Πόσο πιο όμορφο το να κάθομαι μονάχη, σαν το μοναχικό θαλασσοπούλι
που ανοίγει τα φτερά του στον ορίζοντα.
Αφήστε με να κάτσω εδώ για πάντα, παρέα με τα πιο πεζά πράγματα,
την κούπα του καφέ, αυτό το μαχαίρι, αυτό το πιρούνι,
με αυτά τα πράγματα τα αυθύπαρκτα, που βρίσκω τον εαυτό μου.
