Αχ! Κόσμε! Μακάρι, εσένα υπαίτιο να θεωρούσα
για ό,τι σε μένα έκαμα κακό,
που ίδιο δεν στάθηκε ως τώρα,
αλλά τη μάνα μου φταίχτρα θα πω και υπαίτια,
γιατί σαν στα κατάψυχρά της σπλάχνα με κυοφορούσε,
μονάχα, του κακού την σκέψη άφηνε να με φθάνει,
και συμφορές να γίνω εγώ η αιτία να ‘ρθουν,
και άξια για τούτες να θρηνήσω, να μην είμαι.