Πότσι, Αντόνια

Η Αντόνια Πότσι (Antonia Pozzi, 13 Φεβρουαρίου 1912 – 3 Δεκεμβρίου 1938) ήταν Ιταλίδα ποιήτρια η οποία γεννήθηκε στο Μιλάνο. Ήταν κόρη του δικηγόρου Ρομπέρτο Πότσι και της κοντέσσας Lina Cavagna Sangiuliani di Gualdana.

Γράφτηκε στο γυμνάσιο Manzoni του Μιλάνου το 1922. Συνήψε σχέση με τον καθηγητή αρχαίων ελληνικών και λατινικών, Antonio Maria Cervi. Η σχέση τους έληξε το 1933, πιθανώς μετά από παρέμβαση των γονιών της. Το 1930 γράφτηκε στη Φιλολογική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μιλάνου, όπου έγινε φίλη με τον ποιητή Vittorio Sereni και άλλους συγγραφείς της γενιάς της. Το 1935 πήρε το πτυχίο της στη Φιλολογία, με διατριβή για τον Γκυστάβ Φλωμπέρ.

Είχε αρχίσει να γράφει ποίηση ως έφηβη. Κρατούσε ημερολόγιο, έγραφε γράμματα και φωτογράφιζε, καταγράφοντας τις σπουδές και τα ταξίδια της καθώς και τα συναισθήματά της. Το σπίτι και η προσωπική της βιβλιοθήκη βρίσκονταν στην οικογενειακή βίλα στο Παστούρο, στους πρόποδες των βουνών Grigna στη Λομβαρδία. Κάποια στιγμή σχεδίαζε να γράψει ένα ιστορικό μυθιστόρημα που θα διαδραματιζόταν στη Λομβαρδία. Το 1938 εργάστηκε στο περιοδικό Corrente.

Στις 2 Δεκεμβρίου 1938, μετά από απόπειρα αυτοκτονίας με βαρβιτουρικά, βρέθηκε αναίσθητη σε ένα χαντάκι μπροστά από το Αβαείο Chiaravalle, ένα προάστιο του Μιλάνου. Πέθανε την επόμενη μέρα και τάφηκε στο μικρό νεκροταφείο του Παστούρο. Η οικογένειά της αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι επρόκειτο για αυτοκτονία, αποδίδοντας τον θάνατό της σε πνευμονία. Η διαθήκη της Αντόνια καταστράφηκε από τον πατέρα της. Ο ίδιος επιμελήθηκε τα αδημοσίευτα ποιήματά της που είχαν γραφτεί σε διάφορα τετράδια.

Η Πότσι θεωρείται μια από τις πιο πρωτότυπες φωνές της σύγχρονης ιταλικής λογοτεχνίας. Κατά τη διάρκεια της ζωής της έγραψε 300 ποιήματα, όλα δημοσιευμένα μετά τον θάνατό της το 1938, σε ηλικία 26 ετών. Παρόλο που η Πότσι δεν έτυχε αναγνώρισης για το έργο της κατά τη διάρκεια της ζωής της, τα ποιήματά της είχαν αλεπάλληλες δημοσιεύσεις στην Ιταλία και μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.

Στο μεγαλύτερο μέρος τους, τα ποιήματα της Αντόνια Πότσι έχουν περιεχόμενο αυτοβιογραφικό, αποτυπώνοντας πολύ συχνά στιγμές ζωής και εικόνες φευγαλέες. Αυτές οι στιγμές ξεκινούν με την καταγραφή αναμνήσεων από τοπία και από τη σχέση της με τους γονείς της, διαπερνούν την εφηβεία της, που σημαδεύτηκε από τον έρωτά της για τον καθηγητή Τσέρβι, καθώς και από τη σχέση που για αρκετά χρόνια διατήρησε μαζί του, και φτάνουν μέχρι το τέλος της ζωής της, με σκηνές που παραπέμπουν συχνά στα ταξίδια της. Πέρ’ από όλους τους τόπους και τα πρόσωπα όμως που καταγράφονται, κυριαρχεί το εσωτερικό ταξίδι της Αντόνια στα βάθη του ευαίσθητου ψυχισμού της -τον οποίο κανείς δεν μπόρεσε να κατανοήσει (και αυτή η αίσθηση της μοναξιάς ίσως έφερε το πρόωρο τέλος της)- καθώς κι ένας στόχος σχεδόν μεταφυσικός: η αποκάλυψη της κρυμμένης αρμονίας των πραγμάτων.

Σύνδεσμοι

— H δεύτερη ζωή της Αντόνια Πότσι (της Κωνσταντίνας Κορρυβάντη)