Κάθε που πέφτει επικίνδυνα το βράδυ,
ξυπνάει η φωνή σου μέσα μου και με ρημάζει·
Το έγκλημα της μοναξιάς (Ντίνος Χριστιανόπουλος)
Διασταυρώσεις (Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου)
Κάποτε θα είμαστε σαν δυο τρένα
Σε μια διασταύρωση
Που μόλις προφταίνεις να φωνάξεις
Καληνύχτα
Να δεις το πρόσωπο του άλλου
Πίσω απ’ το αχνισμένο τζάμι
Ατμόσφαιρα (Αλέξης Τραϊανός)
Η απουσία σου μικραίνει τον ουρανό
Έρχεται φεύγει
Πατά στα νύχια
Ξεκλειδώνει τις πόρτες
Στο ψύχος των μοναχικών χεριών
Σημασία έχει ποιος θα πεθάνει με λιγότερη μοναξιά (Τάσος Λειβαδίτης, Παγίδα)
Τάσος Λειβαδίτης, Παγίδα Και πάντα, ο δολοφόνος και το θύμα, μια νύχτα άξαφνα παίρνουν τον ίδιο δρόμο γιατί σημασία έχει ποιος θα πεθάνει με λιγότερη μοναξιά. Από τη συλλογή Σημειώσεις Προσθήκη στα Αγαπημένα 1
Η παραίνεση του έμπειρου (Κρίτων Αθανασούλης)
Αν σκάψεις βαθιά στην ψυχή μου θ’ ανακαλύψεις τον πόλεμο. Έχει κι αυτός τους εχθρούς του και κρύβεται, αποκοιμιέται περιμένοντας. Αν δεν ήταν η άνοιξη, τα οπωροφόρα δέντρα, οι λευκοί κρίνοι, της καρδιάς το σκίρτημα, το έκπαγλο φως θα ζούσε πολύ στην επιφάνεια. Η ποίηση είναι εχθρός του πολέμου. Εμάς τους δύο που βαδίζουμε χεροπιασμένοι … Ανάγνωση ποιήματος
Απροσδοκίες (Κική Δημουλά)
Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.
Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.
Είμαι μόνος (Ναπολέων Λαπαθιώτης)
Είμαι μόνος. Βραδιάζει. Τι να κάνω…
Τα χέρια μου είναι τόσο απελπισμένα!
Τα χέρια μου είναι τόσο κουρασμένα!
Τ’ αφήνω και γλιστρούν, αργά, στο πιάνο…
Ψυχή της νύχτας (Ναπολέων Λαπαθιώτης)
Παίζει το φως με το νερό, στην άκρη του γιαλού,
μα γω είμαι μόνος και μακριά – κι είναι η ψυχή μου αλλού·
κι ενώ στα γύρω φαίνεται χαμένη και δοσμένη,
με διπλωμένα τα φτερά, το δειλινό προσμένει.