Φθινόπωρο

Το φθινόπωρο, ειδικά στην ποίηση, συνδέεται συχνά με τη μελαγχολία. Οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες του καλοκαιριού έχουν φύγει, και ο κρύος χειμώνας βρίσκεται στον ορίζοντα. Οι ουρανοί γίνονται γκρίζοι, η ποσότητα του ωφέλιμου φωτός της ημέρας μειώνεται γρήγορα και πολλοί άνθρωποι γυρίζουν προς τα μέσα, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά.

    Ποιήματα

  1. Εισβολή (Αφροδίτη Διαμαντοπούλου)
  2. Επίλογος (Ζωρζ Ρόντενμπαχ, μετάφραση: Καρυωτάκης)
  3. Θα πεθάνω ένα πένθιμο… (Κώστας Ουράνης)
  4. Ιστορία χωρίς όνομα (Κατερίνα Καριζώνη)
  5. Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι (Μυθιστόρημα, ΙΗ’, Γιώργος Σεφέρης)
  6. Μελαγχολία (Άνθος Φιλητάς)
  7. Μοναξιά (Μανόλης Ξεξάκης)
  8. Ξεπάγιασαν φθινόπωρο (Ματσούο Μπασό)
  9. Οδοιπόρος (Παύλος Νιρβάνας)
  10. Όχι φωνές, πικρίες και κλάματα (Σεργκέι Γεσένιν, μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος)
  11. Πάει κι αυτό το φθινόπωρο (Ματσούο Μπασό)
  12. Σονέτο του γλυκού παραπόνου (Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, μετάφραση: Γιάννης Σουλιώτης)
  13. Τα χτυπημένα απ’ το φθινόπωρο μονοπάτια (Ντάρσαν Σινγκ)
  14. Φθινόπωρο (Γιάννης Καρατζόγλου)
  15. Φθινόπωρο (Γιώργος Δροσίνης)
  16. Φθινόπωρο (Μανώλης Ηλιάκης)
  17. Φθινόπωρο (Μίλτος Σαχτούρης)
  18. Χρυσάνθεμα (Τάσος Λειβαδίτης)