Ποιήματα

Χριστούγεννα (Ντίνος Χριστιανόπουλος)

Φυσούσε ένας διαβολεμένος βαρδάρης.
Καταφύγαμε σε ένα αχούρι.

Χτυπούν τα νοτισμένα τζάμια
φθινοπωριάτικο απομεσήμερο

Σαν τα πουλιά που πιάστηκαν
Στους χιονισμένους κήπους του θανάτου,
Μετρούν τους κύκλους των, τους ήλιους που βασιλεύουν.

Ο Χάρος βγήκε παγανιά
χρήματα να γυρέψει,
κι αν σου ζητήσει δανεικά
δε θα σ’ τα επιστρέψει.

Με ξέρετε ως Αυγερινό,
ως άγγελο εκπεσόντα,
και από τον οίκο του Θεού
ως μόνιμο απόντα.

Εγώ είμαι αυτός που κρύβεται
πίσω απ’ την απουσία
τα βράδια ωστόσο κατοικώ
σ’ ένα χρυσωρυχείο.

Το ανθρώπινο γένος διακρίνεται σε άτομα έμψυχα και άτομα άψυχα.

Η Ανατολή με ντύνει με την αλουργίδα της
Σπίθες άλικου στα μάτια μου
Στεναγμοί και μνήμες στην καρδιά μου